Luchthavens zijn een speciale plek. Mensen komen en gaan maar vooral mensen wachten. Dit laatste overkwam me ook. Londen was even niet bereikbaar en vluchten hadden vertraging. Een mens kan niet anders doen dan hopen dat het allemaal goed komt. Ik gaf me over aan de verhalen van mijn boek. Maar luchthavens doen iets met mij. De verleiding om rond te kijken is groter dan de verhalen in het boek, hoe grappig ze ook zijn. Al vlug dwaalt de blik af en check ik wie mijn medepassagiers zijn. Het is altijd goed om weten met wie je je laatste uren zou doorbrengen. Indien het vliegtuig het nu zou begeven, zou ik mijn laatste uren gedeeld hebben met een bende oude rockers. Het moesten rockers zijn, dacht ik: de ene helft met lange, een beetje te veel gekleurde haren, een ietwat verweerde huid, kleurrijke tattoos en de nodige bling bling aan de vingers. De andere helft hield het wat soberder met de bekende Engelse mullet in de nek, kalende hoofden en al wat hangende buiken. Een mens mag dan al iets of wat beroemd zijn, zij waren ook gedoemd tot de stoeltjes in de lounge. Het maakte de groep wachtende passagiers een beetje kleurrijker. Het was zelfs een beetje spannend, zeker toen een van hen ineens begon te praten. 'Love your funky shoes. Where did you buy them?' 'Parijs' was een schot in de roos. Hoe 'funky' kan een vrouw zijn: felblauwe schoenen uit Parijs. Het gesprek kwam op gang en we deelden een stukje van ons leven.
'Wat zou ik in Kaapstad gaan doen? Een thesis over Kaapstad schrijven en dan nog in antropologie. Dat klinkt ''f* ' exciting'. Waarover ga je dan schrijven?' Daar zit je dan met de mond vol tanden. Waarover ga ik schrijven? Verhalen vertellen over mensen in de stad, antwoord ik. Welke mensen? Weet ik eigenlijk niet zo goed. Misschien zouden jullie wel leuke mensen kunnen zijn om verhalen over te vertellen. Dit was nog eens een idee, want als ik de aansluiting zou missen naar Kaapstad kon ik hen nog altijd vergezellen naar Newcastle. Live on the road met fossielen van de rock ... Het zou een leuke ervaring kunnen zijn, en misschien wel spannender dan de senioren in Kaapstad die ik nu voor ogen had . Maar het bleek een korte droom. Ik haalde mijn vlucht naar Kaapstad. The rocking seniors van Thin Lizzy hebben hun optreden achter de rug en ik zit ondertussen op mijn kamer te dromen over verhalen van mensen in Kaapstad. How 'f*' funky kan het leven zijn.
