Je zal nu maar jong en student zijn… net die dag hadden we op onze faculteit een vergadering hoe het verder moet. De sfeer is wat gelaten. We willen ons best doen en blijven doen maar hoe kunnen we het verder veilig blijven organiseren? Het welbevinden, welzijn en gezondheid van de studenten en het personeel staan op het spel. Zoals dat gaat op vergaderingen zijn er verschillende meningen. Is teruggaan naar volledig online-onderwijs een optie? Geen sinecure voor architecten in opleiding. Kunnen we ateliers veilig blijven organiseren? Contact hebben en bij elkaar zitten horen wel bij het maken van opdrachten. Kunnen we nog kleinere groepjes maken? Is er nog voldoende mankracht en plaats om het te herorganiseren? Samen naar een locatie rijden in de wagen. Het openbaar vervoer nemen is ook niet evident…Groepswerk blijkt toch moeilijk als het online moet gebeuren… Er wordt heen en weer van gedachten gewisseld. Hoe kunnen we dit veilig organiseren? Ventileren, ramen open, buiten werken, tenten opzetten… iets evidenter in het idyllische klooster te Gent dan in de Meurop, ons gebouw in het dichtbebouwde Brussel.
Ik luister en hoor de docenten allemaal hun bezorgdheden uiten. Voor alle meningen valt iets te zeggen. Het is zo een moeilijke discussie. De neveneffecten eenzaamheid en onzekerheid zorgen toch ook voor schade bij deze jonge mensen maar wanneer moeten we beslissen dat het virus te schadelijk is om nog fysisch bijeen te komen. Want hier vreet de angst als neveneffect ook aan de mentale gezondheid van docenten en studenten. De cijfers zijn niet goed en de statistische kans om het te krijgen wordt met de dag groter… Hoe ver moeten we gaan? Ik weet het ook niet. Soms denk ik, stop de wereld even zodat we allemaal kunnen resetten.
Het beleid neemt de bezorgdheden mee. Ik loop ’s avonds over de lege straten in Leuven en ik maak me de bedenking dat ik niet in hun schoenen wens te staan. Hoe kan je hierover een juiste beslissing nemen? Het stemt me somber. Achter de verlichte ramen zitten wellicht veel studenten op het kleine scherm naar hun online les te staren, ondertussen een virtueel gesprek te voeren met vrienden en medestudenten, wellicht hier en daar toch een bijeenkomst van enkele studenten om toch wat van het studentenleven te kunnen ‘genieten’.
Je zal nu maar student zijn… het zoveelste gesprek met studenten die het niet meer zien zitten omdat de eenzaamheid, angst, onzekerheid hun jong zijn zo belemmeren.
Je zal nu maar student zijn… een tijd waarin je het leven moet ontdekken. Niet alleen het opdoen van veel kennis maar ook het mens worden, samen met leeftijdsgenoten de grenzen van het leven en de wereld ontdekken en dan stelt een virus geen grens meer maar een stop aan dit alles. Hun leven wordt verengd tot een pc-scherm.
Ondertussen heeft de Vlaamse Overheid beslist dat hogescholen ook online moeten gaan tot zeker al 12 november. Hopelijk kunnen we hiermee de verspreiding van het virus wat tegenhouden.
Ik bekijk nog eens de foto’s van de lege stad. Wellicht zal de leegheid de enige optie zijn om het virus te verslaan. De vraag is hoe lang de leegheid het dominante straatbeeld zal zijn.
Een student zei me gisteren…’ ik heb veel aan het elkaar zien tijdens de weinige momenten maar als het moet dat we thuis moeten blijven, dan moet het. Misschien moeten we even hard zijn om het virus te verslaan om rampen te vermijden.’
Je zal nu maar student zijn… als het hen toch iets leert is dat solidariteit met de rest van de samenleving noodzakelijk is om het eigen welzijn te kunnen behouden.
Hopelijk blijven de lichtjes de stad levendig houden en brengen ze wat hoop in deze donkere tijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten