30 jaar

Ze komen en gaan… huwelijksverjaardagen… 30 jaar geleden zetten we ons gemeenschappelijke leven in met veel zwier. 30 jaar later had het met evenveel zwier moeten gevierd worden ware het niet van een virus dat we de feestelijkheden in beperkte kring moeten houden.
Op de tafel ligt een fotoboek dat onze dochters ineenstaken voor onze 25ste huwelijksverjaardag. Het boek begint met een foto van ons huwelijk. Het weer was bijna identiek… de herfstzon kleurde onze dag met een goudgele gloed. We waren jong en hadden een droom… samen iets te maken van de tijd die voor ons lag. We hadden niet zoveel ambitie… André beëindigde zijn doctoraat in fysica en zoals dit dan gaat dacht hij iets te doen met fysica. Ik had geen professionele ambities… een operazangeres zou ik niet worden, mijn kinderdroom om dokter te worden was ook al geen optie maar de wereld zien stond nog op mijn lijstje. We hadden een match. André solliciteerde en kon de wetten der fysica verder uitdiepen in Caltech, Pasadena, het walhalla voor wetenschappers en nu alom gekend door de Big Bang Theory (jaha, this is the nerd I married en ik voel me vaak als Penny tussen die brainie weirdos). Mijn nieuwsgierigheid om de wereld te ontdekken werd realiteit. Pasadena, bij Los Angeles, in California… geef toe… het was a girl’s dream come true. Stephen Hawking kruisde vaak ons pad op de idyllische campus van Caltech, we maakten het grootse feest mee van een 92-jarige nobelprijswinnaar, Michael Jackson nam er een videoclip op, Randy Newman woonde er, Eddie Van Halen liep er rond en tal van films en series werden er opgenomen. Starstruck is een understatement. En toch was Pasadena meer dan wereldsterren. Wat een locatie om als jong koppel samen een leven te beginnen. We maakten vele vrienden (zelfs voor het leven) bij de jonge wetenschappers en echtgenoten die van overal in de wereld de wetenschap maar vooral de wereld wilden ontdekken, we reisden rond in een land dat zo divers is en onze oudste dochter Emily zag het levenslicht op Sunset Boulevard, Hollywood. Het was een start waar we nooit hadden durven van dromen op onze huwelijksdag. Nog heel even lonkte Australië maar Leuven won de strijd want André kon er aan zijn Alma Mater KU Leuven een carrière als wetenschapper beginnen. Zo gaat dat in het leven… met een ervaring en een dochter rijker nestelden we ons aanvankelijk in Heverlee en uiteindelijk in Boutersem. Een nieuwe vriendenkring bouwde zich op, ik werd ook een KU Leuven-werknemer en dan was het tijd voor een tweede dochter, Kamilla. Mijn passie voor andere culturen vertaalde zich in het leren van andere talen en het werken met internationale studenten en de fysica was nog altijd een passie voor André. Het reizen bleven we doen maar zich ergens ver in de wereld nestelen gebeurde niet meer tot fysica ons naar Kaapstad, Zuid-Afrika bracht. Kamilla vierde er haar eerste verjaardag en met tussenpauzen maakten we een tweede thuis van de Kaapstreek. We verloren er ons hart in een land vol tegenstellingen. Zozeer zelfs dat ik het de moeite vond antropologie bij te studeren. Mijn passie om de wereld te ontdekken kreeg een wetenschappelijk tintje. Ik gaf mijn job tijdelijk op en werd terug student voor een paar jaar… het liep niet altijd van een leien dakje want op je 45-ste terug geconfronteerd worden met je eigen beperkingen is niet evident. Zou ik het opnieuw doen… heel zeker. Het heeft me op een andere manier leren kijken naar de maatschappij rondom mij en mezelf. André maakte ondertussen carrière binnen de gremia van de KU Leuven zoals ze dit heten. Emily begon haar studies aan de KU Leuven in politieke wetenschappen en Kamilla was een begenadigd zwemster. En zo kabbelt het leven verder… Samen ontdekten we vele dingen. Naast Zuid-Afrika zorgt de natuur in Zweden voor de rust die we af en toe nodig hebben, reizen we rond, houden we van muziek, toneel en musea, en verliezen we ons in boeken en zoals echte Bourgondiërs ook in lekker eten en drank …. Uiteraard zijn er ook passies die we niet delen… Gelukkig. Volleybal wordt nooit mijn ding en André doet zijn best maar echt warm wordt hij niet van films kijken.
Dertig jaar later klinkt ons leven toch een beetje cliché… twee dochters, twee auto’s en een huis met een hond en kat. André doceert nog steeds fysica en probeert nog altijd de wetten der fysica te doorgronden. Ik werk nog aan de KU Leuven, weliswaar in Schaarbeek, waar ik probeer studenten zich thuis te laten voelen in de nieuwe wereld van het studeren en de universiteit, Kamilla is bijna psychologe en… Emily is getrouwd dertig jaar na ons huwelijk. Het fotoboek moet nog verder aangevuld worden. We willen nog als echte bluesfans de Mississppi afrijden, Afrika verder afreizen van Mali (Blues) tot Congo (waar mijn vader zijn strijd tegen onrechtvaardigheid begon), China doorkruisen van Mongolië tot het diepste Zuiden, mijn 60ste verjaardag in Australië vieren met mij vriendin Dee, Latijns-Amerika en mijn vele oud-studenten daar bezoeken en vooral mijn petekind Leo in Ecuador ontmoeten, ... En misschien nog eens een verblijf in Canada waar ik als kind vertoefde. Realiseren we nog die dromen of niet… wie weet. Niet alles was perfect, af en toe was er een hoek af... Dit is wie we zijn. Er waren nooit grootse verwachtingen, nooit grootse ambities… alleen maar het beste proberen te maken van wat er op ons gezin afkomt. Zo werkt het voor ons en hopelijk nog vele jaren. En tenslotte is onze mooiste droom dat onze dochters er het ook het beste van kunnen maken, zoals het op hen afkomt samen met hun partners.