Frustratie

Zuid-Afrika, een land in verandering, maar een land met grote frustraties. De beelden van de afgelopen dagen over de schietpartijen zijn shockerend en vele analyses achteraf ook. Politici verdringen elkaar op het scherm om de schuldige aan te wijzen. Het is de fout van het ANC, het is de fout van de politie, het is de fout van de vakbonden, het is de fout van iedereen...maar wellicht nog het meest van de armoede. Ook de onlusten de afgelopen week in Kaapstad. Tijdens mijn verblijf de afgelopen weken heb ik me voortdurend proberen af te vragen hoe ik in dergelijke omstandigheden zou kunnen leven. Mensen proberen creatief te zijn, sommige proberen er iets van te maken, andere proberen hun dromen waar te maken...maar men kan het romantiseren, de harde realiteit is dat velen geen lopend water hebben, velen geen elektriciteit, geen sanitair en alcoholisme, drugs, vrouwenmishandeling er welig tieren. Neem nu de mijnwerkers, leven in dezelfde omgeving, werken in zeer ongezonde omstandigheden en verdienen 400 Euro per maand. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in al mijn radeloosheid, frustratie en woede ook zou protesteren en wellicht stomme dingen zou but so what, wat heb je te verliezen? Als je je menselijke waardigheid niet meer hebt, wat rest er dan nog? Twintig jaar na apartheid is het nog steeds een strijd voor de zwakkeren. Al hun hoop was gericht op een beter leven voor iedereen en nog altijd blijft een grote hoop leven zonder een beter leven. Twintig jaar na apartheid, heerst er nog altijd apartheid. Niet noodzakelijk de blanke tegenover de zwarte, maar de rijke tegenover de arme. En toch moet er verandering komen. Daar draait het hier nog altijd om 'change'. Hopelijk zien de politieke leiders in dat er change moet komen voor iedereen. Want na al mijn gesprekken hoor ik vooral frustratie. Wellicht zijn er politieke theorieën, economische en heel zeker ook antropologische, maar soms bij het zien van dergelijke beelden moet men zijn verstand eens uitschakelen en het buikgevoel laten domineren. Eens te meer is de arme Afrikaan het slachtoffer. Laat me eindigen met een van de boegbeelden van de négritudebeweging. 

Aime Césaire

those who have invented neither powder nor compass

those who could harness neither steam nor electricity

those who explored neither the seas nor the sky

but those without whom the earth would not be the earth

gibbosity all the more beneficent as the bare earth even more earth

my negritude is not a stone, its deafness hurled against the clamor of the day

my negritude is not a leukoma of dead liquid over the earth’s dead eye

my negritude is neither tower nor cathedral

it takes root in the red flesh

of the soil it takes root in the ardent flesh

of the sky it breaks through the opaque prostration with its upright patience

Eia for the royal Cailcedra!

Eia for those who have never invented anything

for those who never explored anything

for those who never conquered anything